Na tzw. Białych Kujawach, pośrodku Niziny Ciechocińskiej, będącej częścią Kotliny Toruńsko -Bydgoskiej, na lewym brzegu Wisły, między Toruniem a Włocławkiem, ok. 40 m n.p.m. , w malowniczej pradolinie królowej polskich rzek leży jedno z największych i jednocześnie bardzo znanych uzdrowisko naszego kraju – niespełna  Ciechocinek.

Historia ciechocińskich źródeł solankowych sięga bardzo odległych czasów. Jednak jako najstarsze uważa się zapiski z XIII wieku. W roku 1235 książę Konrad I Mazowiecki wystawił dokument, w którym przekazał w wieczną dzierżawę sprowadzonemu przez siebie Zakonowi Krzyżackiemu dwie warzelnie soli, za co był on (zakon) zobowiązany do świadczenia deputatów solnych dworom księcia i biskupa.

Kiedy po I rozbiorze Polski Wieliczka i Bochnia, miejscowości bogate w złoża soli, znalazły się pod zaborem austriackim, źródła solankowe Słońska i Ciechocinka zwróciły uwagę kompetentnych urzędów nowej administracji. Z inicjatywy Stanisława Staszica , który był prawą ręką Ministra Skarbu Królestwa Polskiego – księcia Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego powstał projekt pozyskiwania soli ze źródeł solankowych. Przedsięwzięcie inspirował działacz gospodarczy Konstanty Leon Wolicki.

W roku 1830 w parafii słońskiej wybudowano dużą warzelnię soli, zaś w latach 1824-1833 pobudowano dwie pierwsze tężnie, a w 1859 r. trzecią, które stały się zakładem produkującym sól na skalę przemysłową.

Data przełomową w historii Ciechocinka był rok 1836, kiedy w miejscowym zajeździe zainstalowano cztery miedziane wanny lecznicze. Z solankowych kąpieli skorzystało wtedy 120 osób. Dało to początek Zakładowi Zdrojowemu, który był zalążkiem uzdrowiska.
Od tego roku miasto zaczyna zyskiwać sławę jako uzdrowisko. Powstają Łazienki, zwiększa się liczba wanien.

W Warszawie powołano “Komitet Dla Obmyślenia Środków Wzniesienia Zakładu Wód Mineralnych w Ciechocinku”. Pracę w Zakładzie Zdrojowym rozpoczyna dr Roman Ignatowski, który przez ponad pięćdziesiąt lat pracuje nad rozwojem uzdrowiska. Ciechocinek staje się coraz bardziej popularny, budowane są domy, wille i pensjonaty dla coraz liczniej przyjeżdżających tu kuracjuszy.

Zasadniczymi dla miasta sprawami są budowa bocznicy kolejowej do kolei warszawsko- bydgoskiej (1867 rok), budowa wałów ochronnych (1872 rok) oraz ujęcia wody w miejscowości Kuczek i doprowadzenie jej wodociągiem do Ciechocinka (1894 rok). Kurort rozrastał się i rozwijał nadal, przyjeżdżali tu znakomici goście. Ciechocinek kwitł, przyciągał urodą swych parków i skwerków. Jego popularność przekroczyła już granice kraju. To wszystko zaowocowało przyznaniem w 1916 roku praw miejskich.

Po zakończeniu I wojny światowej uzdrowisko zostało przejęte przez Rząd Polski i podporządkowane Ministerstwu Zdrowia. Odbudowywano i uruchamiano w tym okresie zniszczone w czasie wojny urządzenia lecznicze, powstawały nowe pensjonaty dla letników, wybudowano pocztę, szkołę, kompleks mieszkalno-handlowy “Europa”, “Dworek Prezydenta” i inne obiekty. Powstaje w okresie tym również Park Zdrowia na terenie między tężniami. Składa się on z basenu termalnosolankowego, Ogródka Jordanowskiego, boiska sportowego oraz rozległych terenów zielonych okalających tężnie.

W latach trzydziestych Ciechocinek zaczyna przeobrażać się w miasto – ogród. Było to spełnienie wizji architekta zieleni – Zygmunta Hellwiga, twórcy ciechocińskich dywanów kwiatowych, zegara kwiatowego i wielu parków i skwerów.

Po wybuchu II wojny światowej Ciechocinek przemianowano na Hermannsbad. Zrobiono z niego jeden wielki szpital wojskowy dla Niemców. W trakcie okupacji miasto również pełniło funkcję uzdrowiska, ale wyłącznie dla obywateli niemieckich. Specjaliści niemieccy porównujący miejscowe źródła solankowe ze źródłami na terenie Rzeszy bardzo wysoko oceniali ich jakość, a źródło termalne nr 14 nazwali wręcz ” cudem natury “.
Po wyzwoleniu 21 stycznia 1945r przystąpiono szybko do reaktywowania uzdrowiska. Na szczęście wojna nie dokonała wielkiego spustoszenia. Ocalały, mimo prób ich wysadzenia przez okupantów, najważniejsze obiekty w mieście: łazienki, dworzec, kościół.

Od 1950 roku rozpoczęto całoroczną działalność leczniczą. Szczególnie intensywnie miasto rozwinęło się w końcu lat pięćdziesiątych, w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Powstało wówczas wiele sanatoriów i prewentoriów branżowych.

Tak, jak dawniej Ciechocinek przyciąga kuracjuszy i wczasowiczów nie tylko swymi walorami leczniczymi, lecz także malowniczym położeniem, zielenią licznych skwerów i parków, miłym i przytulnym klimatem kawiarenek, szumem fontann, powagą tężni, urokiem wielu miejsc spacerowych.

Od 1998 roku znów cieszy oczy wyremontowany wreszcie budynek Teatru Letniego, w którym odbywają się różne imprezy kulturalne miasta.

Obecnie Ciechocinek w pełni zasługuje na szczytną nazwę “Perły Uzdrowisk Polskich” i jest jednym z najpopularniejszych miast uzdrowiskowych w Polsce.