Z Ciechocinkiem było związanych bardzo wielu lekarzy. Niektórzy pracowali tu całe swoje życie. Jednym z nich była dr Maria Hibner, która pozostawiła po sobie ślad nie tylko w pamięci wdzięcznych pacjentów.

Sejm ustanowił rok 2018 Rokiem Praw Kobiet. Jest to okazja, by przypomnieć zasłużone dla Ciechocinka panie. Te, które stąd pochodziły, te, które związały swoje życie zawodowe z uzdrowiskiem, pozostawiając po sobie trwały ślad, czy te, które o nim pisały.

Urodziła się w 1907 r. w Piotrkowie Trybunalskim jako córka Franciszka Ryszkowskiego. W 1926 r. po ukończeniu gimnazjum podjęła studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Sześć lat później otrzymała dyplom lekarza. W latach 1933-1937 pracowała jako asystentka-wolontariusz w II Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego oraz jako asystentka przy Katedrze Farmakologii. W 1936 r. otrzymała prawo wykonywania praktyki lekarskiej, a rok później otrzymała tytuł doktora medycyny z odznaczeniem za pracę poświęconą działaniu alkaloidów grzybienia na myszy.

Od 1930 w sezonach letnich przyjeżdżała do Ciechocinka. Pracowała jako asystentka w Oddziale Elektroterapii Państwowego Zakładu Zdrojowego. W uzdrowisku poznała inż. Jana Hibnera, za którego wyszła za mąż w 1937 r. Zdecydowała się osiąść na stałe w Ciechocinku, bowiem jej mąż pracował w Państwowym Zakładzie Zdrojowym. Przez dziesięć lat od 1939 r. prowadziła jako kierowniczka miejscowy Ośrodek Zdrowia. W okresie wojny, przez cztery lata utrzymywała tę placówkę z własnych funduszy. W czasie hitlerowskiej okupacji była jedynym lekarzem, który leczył polskich pacjentów w Ciechocinku. Niejedna osoba zawdzięcza jej życie, bowiem w trudnych czasach wojny zdobywała leki dla potrzebujących. Dr Maria Hibner pracowała też jako lekarz rejonowy Ubezpieczalni Społecznej w latach 1948-50.

Wiele lat była kierownikiem Ośrodka Zdrowia, który mieścił się przy ul. Kopernika (obecnie mieści się tu Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej). Dr Maria Hibner przyjmowała pacjentów w poradni ogólnej. Znając doskonale trudne warunki sanitarne obiektu, ciasnotę pomieszczeń, przez wiele starała się o nowy budynek przychodni. W 1964 roku zespół inżynierów: Jana Hibnera, Juliana Kuroczyckiego i Jerzego Omieciucha opracował projekt Miejskiej Przychodni Rejonowej na 20 tysięcy mieszkańców konsultowany z dr M. Hibner i dr J. Witkowską. Miało być wygodnie i nowocześnie. Jej marzenia ziściły się dopiero w latach siedemdziesiątych. W 1973 roku ruszyła budowa Przychodni Rejonowej przy ul. Zdrojowej, którą oddano do użytku w 1975 roku. Kierownikiem placówki został dr Leszek Szubczyński. Ciechocinianie mogli leczyć się u specjalistów, bowiem powstały poradnie: nie tylko ogólna, lecz także chirurgiczna, laryngologiczna, skórno-weneryczna, okulistyczna, ginekologiczna, stomatologiczna, dla dzieci zdrowych i chorych, sportowo-lekarska i odwykowa.

Dr Maria Hibner specjalizowała się w zakresie chorób wewnętrznych i balneologii. W 1951 r. została starszym ordynatorem – kierownikiem Sanatorium „Janówka”. Zajmowała się leczeniem chorych na nadciśnienie tętnicze. Cieszyła się dużym autorytetem wśród podległych pracowników.

W 1962 r. wstąpiła do Stronnictwa Demokratycznego. Przez wiele lat była przewodniczącą Koła Służby Zdrowia. Pracowała w różnych komisjach doradczych do spraw służby zdrowia. Zajmowała się problemami lecznictwa otwartego oraz sanatoryjnego. Była inicjatorką ustanowienia Dnia Pracownika Służby Zdrowia (1965). Uzyskała godność Zasłużonego Członka SD. Była też radną Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy. Należała do koła PTTK przy Państwowym Przedsiębiorstwie Uzdrowisko Ciechocinek. Członek wielu towarzystw lekarskich: Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Balneologii, Bioklimatologii i Medycyny Fizykalnej, Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego, Towarzystwa Internistów Polskich. Działała w Związku Zawodowym Pracowników Służby Zdrowia. Interesowała się szczególnie sytuacją pracujących kobiet. Posiadała liczne odznaczenia państwowe i resortowe. Za zasługi i dokonania zawodowe została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Jej hobby był haft i hodowla kwiatów ogrodowych. Bardzo długo była aktywna zawodowo, przeszła na emeryturę w wieku 81 lat. Zmarła w 1998 r. w Ciechocinku. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Raciążku.

Aldona Nocna